اعـجـاز مجـتـبـایـی و آقـا شـدی ولـی            خود کوه طور هستی و موسی شدی ولی
عـمّه به قـد و قـامت تو فـخـر می‌کـند            شاگرد دست حضرت سقـا شدی ولی

جـای زره کـفـن به تنت کرد تا عـمو            رفتی به سوی لشکر و تنها شدی ولی
سنـگـی شکـست آیـنـۀ غـیـرت تـو را            ای دل شکسته حضرت طاها شدی ولی
دستی شبـیه نیزه تو را کرد واژگـون            از روی خـاک با مـددی پا شدی ولی
جام عسل ز دست تو افتاد و خورد شد            اسباب اشک زینب کـبـری شدی ولی
در زیر دست و پا بدنت بی حصار ماند            قـامت کـشـیـده‌ای و مـعـمّـا شدی ولی
راه نفس به سیـنه‌ات از درد بسته شد            بالا سرت عمو رسیده و احیا شدی ولی
احلی من العسل ز لبانت چکـیده است            بیهـوده نیست این همه زیبا شدی ولی
اینجا مدیـنه نیـست که پهلـو گرفـته‌ای            ارث مدینه! حضرت زهرا شدی ولی
رفتی و داغ فـاطمه شد زنده در حـرم            زینب دوبـاره ناله زد ای وای مـادرم